حاضر جوابی!!

دیانا و مامان مشغول بازی هستند. دیانا خیلی لوس بازی حرف می زنه

مامان: وقتی اینجوری حرف می زنی من نمی شنوم چی میگی عزیزم

دیانا یک نگاه عاقل اندر سفیه به مامان می کنه و زل می زنه توی چشماش و بهش میگه: من با تو حرف نزدم.... من با خودم حرف می زدم مامان.!!!!!!!!

.

.

.

جزوه های مامان روی میز بود و دیانا هم قیچی به دست دور و بر میز می گشت و کاغذهاشو می برید و بعد مامان دید که ته یکی از ورقهاش قیچی شده.

مامان: دیانا لطفا کاغذهای مامان رو قیچی نکن

دیانا با تعجب به مامان نگاه می کنه: مامان من کاغذهای تو رو قیچی نکردم ... مگه تو دیدی که من قیچی کردم؟ چرا میگی من قیچی کردم؟ من به کاغذهای تو دست نزدم و ...

مامان توی دلش: آخه پس کی قیچی کرده ؟؟!!! شاید خودم ... فراموش کردم

یک مثل قدیمی هست که میگه " اموالت رو پنهان کن ولی همسایه ات رو دزد نکن"...حالا ...یه همچی چیزی دیگه!!

.

.

.

دیانا: مامان این لباس رو بپوشم

مامان (وقتی که حرفش رو بر اساس یک ذهنیت می زنه نه بر اساس واقعیت لحظه حال): نه عزیزم اون مال بیرونه

دیانا عمیق به چشمای مامان نگاه می کنه: من دوست دارم این رو بپوشم ... الان می پوشم ... پوشیدم

مامان:!!!!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

چقدر خوب بود اون پادشاه تو کتاب شازده کوچولو که فرمانهای بی ربط نمیداد و از همه مهمتر فرمانهاش رو با میل رعیتش هماهنگ می کرد.