جمله "دوستت ندارم"

هر چه به سه سالگی نزدیک تر می شوی خصوصیات اخلاقی ات هم تغییرات بیشتری می کند. حالا وقتی از کسی یا چیزی خوشت نمیاد مستقیما و با فریاد بهش می گی "دوستت ندارم". وقتی که در مورد آدمها این جمله را بکار می بری ( حتی گاهی در مورد اشیا و جانوران که البته خیلی کمتر پیش می آید) من با آرامش و گاهی بی تفاوتی رفتار می کنم و احساساتم را برای آن فرد ابراز می کنم و میگویم " من که ... رو خیلی دوست دارم و دیانا رو هم خیلی دوست دارم" و تو بیشتر می خواهی حرفت را به کرسی بنشانی و با فریاد جمله ات را بیان می کنی و در ادامه من ساکت می شوم و به کارهای خودم مشغول می شوم و یا با طرف مقابل صحبت می کنم و حرفهای تو را نادیده می گیرم. چون فکر می کنم اینگونه رفتار کردن بهتر از هر روش دیگری است. احساسات تو نسبت به آدم های دیگر برایم قابل درک است و بعد هم من قرار نیست حسهای تو را تغییر بدهم، قرار است فضایی فراهم کنم تا خودت تجربه جدیدی داشته باشی. نمی دانم شاید دارم اشتباه می کنم.

تو وقتی می گویی کسی را دوست نداری یک دلیلش این است که آن فرد و من حس خوبی نسبت به هم نداریم چون تو بسیار تحت تاثیر حسهای من هستی هر چند که من سعی می کنم آنها را به تو انتقال ندهم و دلیل مهمتر آن است که آن فرد را کم می بینی و یا آن فرد با تو بازی نمی کند و در مقابلت جبهه می گیرد.

ولی دیشب این جمله "دوستت ندارم" مساله ای شد و حالم را به شدت بد کرد میدانی عزیزم من همانطور که نمی توانم احساسات تو را تغییر بدهم، عکس العمل دیگران را هم نمی توانم تغییر بدهم و خوب وقتی که طرف فکر می کند که من باید به تو یاد بدهم که این جمله را نگویی چون ناراحت می شود، من نمی دانستم چه جوابی باید بدهم.شاید من هم حس بد آن فرد را درک نکردم ولی از اعماق قلبم خواستم که خدا کودکان شاد و سالمی نسیبش کند تا بتواند خودش از نزدیک لحظه لحظه رشد بچه ها را ببیند و بفهمد که همه چیز را نمی شود آموخت گاهی صبوری لازم است.