دیانا از جنس حضور

روزهایمان را به خاله بازی و آشپزی و رفتن به عروسی ها و مهمانیهای تخیلی دخترکمان می گذرانیم. انگار سخت مشغول تمرین زندگی است. از شیر دادن به بچه اش گرفته تا غذا درست کردن برای مهمان و بردن عروسکها به پارک و استخر و ... . و در این میان من گاهی خاله می شوم و گاهی خواهر جون و گاهی مهمان و گاهی هم بچه. خاله بازی از آن بازیهایی است که در دوران کودکی تا جایی که امکان داشت بازی کرده ام و حالا لبریزم و اصلا دلم نمی خواهد بازی کنم ولی مگر می شود؟؟؟!!! شاید هم به این ربطی نداشته باشد که چقدر در کودکی بازی اش کرده ام . شاید دلیل  بی میلی ام این باشد که روزی بیست و چهار ساعت دارم این بازی را می کنم اما فکر میکنم بازی من جدی تر از مال دخترکم است...

عزیز دلم سبز باشی و سر مست بهار تا بهاری دوباره     فروردین 1392- جزایر هرمز و قشم ...

تا دیروز از دیدن شکوفه ها و عطر گلها و هوای بهاری مست بودیم و از دیشب هم به تماشای باریدن برف نشستیم. روز سه شنبه 15 اسفند 91 یک باغ زردآلو پرشکوفه         امروز پنجشنبه 17 اسفند 91   ...

از وقتی فریبا جون از قصه ام تعریف کرده خوب راستش خیلی خوشحال شدم برای همین تشویق شدم تا یکی دیگه از قصه هایی رو که برای دیانا گفته بودم رو بذارم.   یکی بود یکی نبود. ننه بهار یه پیرزن تپلی لپ گلی تر و تمیز بود که همیشه یه چارقد سبز سرش می کرد و یه پیرهن چین دار گل منگولی تنش می کرد. روی دامن پیرهنش پر بود از گلهای بنفشه و لاله و شقایق و سنبل و نرگس. یه روز ننه بهار خیلی دلش برای زمین تنگ شد پنجره خونش رو باز کرد و باد رو صدا زد. گفت: آهای باد مهربون کجایی؟ بیا من رو ببر زمین خیلی دلم برای زمین و بچه های روز زمین تنگ شده. باد هو هویی کرد و اومد لب پنجره و گفت: چی میگی ننه بهار؟ دلت تنگ شده ؟ باشه آماده شو و کارهات رو بکن تا ...

عزیزم حضورت را در جمعمان خوش آمد می گویم بس زیبا و دوست داشتنی بودی در چشمان من سپند عزیز  سلامتی، شادی و یک زندگی سراسر زیبا برایت آرزو می کنم  

این روزها با رفتارهای بسیار متفاوتی نسبت به دو هفته قبل و حتی هفته قبل مواجه می شوم که نمی دانم چه برخوردی باید بکنم. لجبازی به معنای واقعی کلمه!!! احساس می کنم تعداد کلمات نکن، بشین، دست نزن و ... در جمله هایم سر به فلک کشیده و خودم از این بابت خیلی ناراحتم . علتش هم این است که با یکسری رفتارهای کاملا متفاوت از قبل روبرو شده ام که نمی دانم باید چه کنم. نیاز به راهنمایی و مطالعه بیشتر دارم. 

یکی بود یکی نبود یه دختری بود به اسم دیانا که یه متکا داشت... دیانا متکاش رو خیلی دوست میداشت البته رویه اون رو بیشتر دوست داشت به طوری که نمی ذاشت مامان اون رو در بیاره و بشوره... خلاصه این متکا همه چیز بود گاهی بالشی بود و دیانا سرش رو میذاشت روش و می خوابید و گاهی اسبش بود و گاهی صندلی، گاهی چهارپایه و خیلی وقتها نی نی بود. یه نی نی که دیانا از خواب که بیدار می شد با خودش می آورد سر میز تا بهش صبحانه بده و ... وابستگی دیانا به متکا به حدی بود که هیچ جا به جز خونه نمی خوابید و یا هر جا هم می خواست بخوابه باید متکا رو با خودش می برد. خلاصه رویه متکا آنقدر نخ نما و کثیف شد تا اینکه پاره شد و مامان با دیانا قرار گذاشت که با هم برن با...

دیروز دیانا داشت برای من یک جشن کاملا خیالی رو توصیف می کرد. مهمونیی که به قول خودش بچه ای بود و مامانی نبود ( یعنی فقط بچه ها بودند و مامانها نبودند). خلاصه کلی تعریف کرد که دوستاش اومدند و هر کدوم براش چه چیزهایی آورده بودند ( از نقاشی گرفته تا کیک و بادکنک و ... ) انگار باز هم ربطی به تولد داشت و در آخر گفت همه دست زدند و هورا کشیدند و گفتند: تو قهرمانی!!! تو قهرمانی!! از دیانا پرسیدم قهرمان یعنی چی ؟ کمی فکر کرد و گفت: قهرمان یعنی کسی که همه رو دوست داشته باشه. آنقدر تعریف قشنگی بود که نتوانستم حرفی بزنم....  ...

دیروز مطلبی رو درباره قصه گفتن تو وبلاگ نیروانا جان خوندم. فریبای عزیز با همون قلم شیرینش کلی راجع به قصه گفتن و فوایدش نوشته بود که خیلی برام جالب بود. یادم میاد بچه که بودم حسابی قصه می گفتم و می نوشتم ولی بعد کم کم این کار از سرم پرید و حالا که مامان شدم  خیلی برام قصه گفتن سخته و بیشتر کتاب می خونم برای دخترکم. دیشب خواستم یه تمرینی بکنم و قصه ای برای دخترکم بگم. بهش گفتم قصه چی رو بگم؟ گفت؟ یه کم فکر کن خودت می فهمی قصه چی رو بگی!!!!! ( اصلا تعجب نکنید این جمله ها رو از خودم یاد گرفته وقتی که زود می خواد جواب یه چیزی رو بهش بگم اینطوری جوابش میدم و حالا...) من هم خودم فهمیدم قصه چی رو بگم. دیانا قصه هایی که توش بابا و مامان ...